İstanbul'da Sonbahar...

hepimizaileyiz.com.tr
Yayın : 22.09.2014

İstanbul’da kalabalıklar içinde yalnızlar senfonisi çalar gibi yaşamak... Tarihi ile kültürü ile bulunmaz bir yer. Ruhu var, yaşanmışlıkları var ama beton yığınlarıyla ruhunu çalıyorlar güzel kentimizin...

O kadar kalabalık ki... İnsanlar birbirlerine şüphe ile bakıyor. Güven duygusu darma duman… Gözlerden yalnızlık ve mutsuzluk fışkırıyor adeta... Küflü peynir gibi olmuş yürekler... Sevgi denilen duygu ise sandukalara saklanmış, kimse cesaret edip de çıkaramıyor, korkuyorlar... Çirkinliklere öylesine alışmışız ki… Güzellikler belki de bizi uyuduğumuz uykudan uyandırır diye korku salmışız...

Sonbahar, hazan mevsimi yaşamımızın en güzel dönemidir... Aşk mevsimidir... İçimizin kıpır kıpır olduğu duyguların tavan yaptığı, çılgınlıkların yaşandığı hazan mevsimidir… Kimileri ise geçmişin hasretini yaşar kimileri ise hüzünleri... Hüzün ve aşk... Yaşanmışlıklar ve yaşanacaklar… Karmaşıktır, çorap söküğü gibi dağılır gidersin bu güzel sonbahar günlerinde…

Bir tutam kızıldır, bir tutam aşktır aylardan Eylül’dür... Yalnızlık şehri İstanbul’dur… Kalabalığın içinde aranır durursun neyi aradığını bilmeden… Diyojenin dediği gibi, elimde fenerle demek isterdim ama fener tarih oldu, biz de mumla arıyoruz ruhları aydınlık insanları...

“Bulan var mı?” diye çığlık çığlığa bağırıyoruz ama duymuyorlar... Belki de rüyamız da bağırıyoruzdur... İnsanlık nerede? Bulan varsa en yakın sokağa bıraksınlar… Avuçlarımızın içinde sımsıkı tutar bırakmayız. Sevgisiz, donuk bakışlar yerine ışıl ışıl sevgiyle bakan, paylaşan insanların arasında güvenle yaşamak...

Hazan mevsimi aylardan Eylül. İçimizde neler biriktirmişiz, yalnızlık rıhtımında dillerimiz çözülüvermiş... Öylece kalakalmışız...