Yön Tuşu
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 30.10.2014
Yaşam rüzgârı içinde tahterevalli oynuyoruz. Günler, aylar derken yılların içinde kaybolup gitmişiz. Sevgisizliğin sığ sularında insan konsepti farklılaşmış. Anne çocuk birbirinin pan zehiri oluvermiş. Minicik ellerini sevdiğiniz, can parçanız size başkaldırmaya başlamış. Kendi dünyasında bulmacanın parçaları içerisinde, çok bilinmeyenli denklem gibi...
İlkokul, lise derken büyük bir coşku içerisinde üniversiteye kapağı atmış olmanın coşkusu, dört yıl sonra hüsrana bırakmış yerini. Öncelikleri okumaya odaklanmış gençler, hayatın içinde çırılçıplak kalmanın hüznüyle bunalımların örtüsünü kaldıramamış. İş sorunu çalmış kapısını… Anne-babalar, çocuğuna ulaşmanın ve dışarıda kalmanın sancısını yaşamaya başlarken… Gençler ise “Ne olursa yaparım abi!” moduna bağlanmış yürekler, üşümeye başlamış. İlk durakta otobüs bekleyen çocuklar, son durağın bu kadar yakınında bırakılmış kedi yavrusu gibi... İnsanlardan kaçar hale gelip, asosyal bir yapının mihenk taşı oluvermişler.
Tahterevalli oynanan yaşamın ipleri ellerinden kayarken sorgu odaları olmuş yürekleri.
Yürekleri üşüyen o küçücük çocuklarımız ergen döneminin aymazlığından kurtulamadan, yetişkin olmanın ara kapısını sonuna kadar açıp çaresizliğin bilinmez rüzgârlarında savrulup yön tuşuna basmaya çalışıyorlar…
AYSEL ARAS
hepimizaileyiz.com Yazarı
