Ardında İz Bırakanlar...
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 17.10.2011
“Annem şimdi gerçekten hasta. Sızlana sızlana hasta oldu. Kanser, göğüs kanseri ve hayli ilerlemiş. Tedaviye başlattık hemen ama neye yarar bilmiyorum. Ona mı üzülüyorum, yoksa yalnız kalacağıma mı bilemiyorum. Babamı çok erken kaybetmiştik. Kardeşim de olmamıştı, daha doğrusu benden iki yaş küçük bir kardeşim olmuş ama doğduktan üç gün sonra ölmüş. Annem-babam yıllarca anlattılar; her bayram mezarına gittiler. O üç günde ne çok anıları olmuş. Sanki otuz yıl yaşamış sanırsınız.
Beni kıskandıran ‘o yaşasaydı….’ diye başlayan hikayeleri uzar gider, hiç bitmezdi. Şimdi annem de gidiyor. Ölümü bir daha yaşayacağım, vedalaşmaya hazır değilim.
Gözünü kaparken insan son defa,
Ne düşünür bilir misiniz?
Çocukluğunu.
Çünkü en güzel günler onlardır…
Gülmeyi unuturuz zamanla, ezer bizi dünya…
Korku, nefret, kıskançlık sarar bedenleri…
Ama çocukluğumuz yok mu ne saftır, ne güzeldir!
Şimdi annem ölüyor, çocukluğu gözüne geliyor ve bitiyor…”
'Palamut Zamanı Aşk'ta Erdal annesine vedasını böyle dile getirmişti. Geçen hafta Başbakanımız annesini kaybetti, gazetelerde, radyolarda, televizyonlarda saatlerce konu gündeme geldi. İnsanlar anne ve babalarını kaybettiklerinde yaşları kaç olursa çocukluk haklarını kaybederlermiş. Bütün hafta annemi düşündüm, onu kaybetme gerçeğinin dayanılmaz acısını içimde hissettim. Sanırım pek çoğumuz bunu yaşadık, annelerini kaybedenler de geçmişi yaşayıp üzülmüşlerdir.
Sevenlerimizin kıymetini çoğu kez kaybettiğimizde anlıyoruz veya onların kıymetini biliyoruz ama gereken zamanı ayırmıyoruz. Zamanı erteliyoruz, bir telefon konuşmasından onları mahrum bırakıyoruz. Tüm sevdiklerinize sağlıklı günler ve uzun ömürler diliyorum.
Bu yazımın sonunda töre saçmalığı adına öldürülen anneler için yazdığım şiirimi sizlerle paylaşmak istiyorum:
“Kendi Büyüyen Kadınlar”
Kayın ağaçları olur bizim memlekette,
Kendi kendini büyütürler, lazım değildir insanlar onlara,
Ekmek, biçmek gerekmez, yapışırlar toprağa…
Kadınlar vardır bizim memlekette,
Kendilerini büyütürler,
Büyümeden, büyütmeye zorlanırlar…
Çabuk yapraklarını döker kayın ama kışın üşümez dimdik durur,
Kesmek isterse oduncu önce bir direnir, sağlamdır gövdesi,
Sonra herkes gibi ölür ama ardında iz bırakır…
20’sinde iki çocuk, dökülen saçları, yüzünde kıvrımları vardır,
Kendinden çok çocukları için direnir hayata, sağlamdır yüreği,
Sonra kocaları, ağabeyleri hatta babaları tarafından öldürülürler,
Namus, töre uğruna, onlar ölür, ardında iz bırakırlar.
