Anlayan Anlasın!
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 12.11.2011
Her seferinde kendi kendime söz veriyorum, bu sefer gerçekten kırıldığımda hemen söyleyeceğim; böyle olmaz nereye kadar alttan alacaksın diyorum ama olmuyor, yapamıyorum...
Kin tutmayı bilemediğimden, tıpkı öfkem gibi, kırgınlığım da saman alevi gibi birden parlayıp sönüveriyor...
Oysa kendimi bildim bileli, bile bile canımı acıtmaya çalışan çok oldu nedense...
Karşımdaki gerçekten çok sevdiğim ve değer verdiğim biriyse evet benim de kırıklarımı biriktirdiğim birçöplüğüm var her insan gibi…
Ama eğer tam tersiyse duygularım, Mevlana’nın sözü gelir aklıma: “Önce lafa bakarım laf mı diye sonra söyleyene bakarım adam mı diye… Bu kural bende hiç değişmez…
Doğal olarak da bu tür insanlar karşısında giydiğim çelikten zırh, korumuştur hep beni şerlerinden, kötü sözlerinden…
Yazımın bundan sonrası malum şahsa...
Üç günlük hayatta ne diye didinip durursun ki, bak gördün her şey gelip geçici…
Kim, ne, sana kalacak?
Git bak mezarlıklara kim neyini yanında götürebilmiş?
Yanında götüreceğin yalnız ve yalnızkendi kendine besleyip büyüttüğün öfken ve mutsuzluğunolur unutma…
Her güne isyan edip, tek doğruyu kendinin bildiğini sanıp, senden olmayanı kötü belleyişin ne diye?..
Mutlu olan insanlara tahammül edemeyişin, hayata binbir umutlasımsıkı sarılanlara bu öfken niye?
Hem ne demiş atalarımız unutma, keskin sirke küpüne zarar!
Oh, kısmen de olsa biraz rahatladım, size de tavsiye ederim:)
Ah bir de tüm bu sözleri yüzüne yüzüne haykıracak cesaretim olabilseydine iyi olurdu:)
