Iskaladık...
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 04.10.2011
“Bir varmış, bir yokmuş…” diye başlayan ve muratlarına illaki ulaşan masallarla büyüdük…
Pirelerin berber olduğu, develerin tellal olduğu hayaller kurduk…
Annemizin eteği, bize kalkan oldu; babamızın o gür sesi, korkudan ürkütse de bazen, sırtımızı yasladığımız en güzel duvarımız oldu her zaman...
İlk “tek başına” kaldığımız yerin adı sınıf oldu; sonra bir iş görüşmesinde yalnız kalabildik…
Gezdik yeni yerler gördük, yeni insanlarla tanıştık, kendimize her gün yeni bir şeyler ekledik, kah başarılı olduk kah yenildik…
Kendi kendimize başardık birçok şeyi…
Çünkü hata yapmamıza, düşmemize izin veren ebeveynler büyüttü bizi…
Çünkü anne babamız hata yapmanın da önemli olduğunu bilirlerdi, ancak bu şekilde öğrenebilirdik ayaklarımızın üzerinde durabilmeyi…
Bu özgüvenden aldığımız güçle; işimizi, eşimizi bulduk; bir yuva kurduk…
Koltuk aldık, kadeh tokuşturduk, şarap rengine boyadığımız salonumuzda…
Patronumuza sinirlendik, terfi ettik, araba aldık, hız yaptık, trafiğe lanet ettik…
Partiler verdik hayatımızın öznelerine, onlara bir şeyler öğrettik, dondurmalar yedirdik…
Bize verilen özgüveni sonuna kadar kullandık…
Çünkü bize masallardan önce “güven” öğretildi,
Çünkü bize "sakın yapma"dan önce "yap, dene, gör" dendi...
Hata yapmanın da bizlere bir şeyler öğrettiğini öğrendik…
Gel zaman git zaman sonra, biz de başladık bir varmış, bir yok muşlu masallar anlatmaya…
Bu kez eteğimizi kalkan yapma sırası bize gelmişti…
Biz başka etek sahiplerinin figüranları olduk, başkaları da bizim başrollerimiz…
Biz, onlar yerine düştük, diz kanattık…
Onları gerçekten muratlarına erdirmek için hayata tırnaklarımızı geçirdik…
Birileri bizi iyi ki özgür bıraktı…
Masallar emanet etti…
O masalları bağrımıza bastık…
Tek ihanet ettiğimiz, bizi biz yapan özgüvenimizi çocuklarımıza aktarmayı ıskalamamız oldu belki de…
