Nerede Bizim Geçmişimiz?
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 17.08.2011
Annelerimizin tuhafiyeleri, top top kumaş satan kumaşçıları, tıpkı kurabiyelerindeki tatlar gibi masaları bile kurulduğu günden bu yana hiç değişmeyen pastaneleri; çocukluklarına, gençliklerine hatta evlenip çoluk çocuğa karıştıklarına bile şahit olan küçük esnafları, ardı ardına sıralanmış kabul günleri vardı hayatlarında…
Düşünüyorum da yaşlandığımda acaba “benim zamanım da” kelimelerini neye kullanabileceğim?..
Bizden önceki nesil eskiyen teknolojiyle birlikte ruhlarını da eskitip o tarihte takılı kalıyorlardı; gerek kıyafetleriyle, gerek otobüse binişleriyle… Ama şimdi öyle mi hal vaziyet?..
Her geçen gün herkes kendini yenileme telaşında. Bu yıl kısa saç modası mı var, haydi kuaföre; artık sinemaya gitmek out, evde dvd izlemek in, bir koşu gidiliyor teknomarketlere en yeni sinema filmlerinin dvdl'eri hemencecik satın alınıyor… Daha sonra, “onu da al, bunu da al”lardan sıkılıyor, oramızı buramızı yaptırıyoruz… Daha güzel ve çekici görünmek uğruna kışın ortasında cayır cayır yakıyoruz yüzümüzü suni güneş ışınlarıyla…
Kendimi düşlüyorum altmış yaşında… Yüzüme ne yaparsa yapayım yıllarla savaşmayı çoktan bırakmış… Torunlara oyuncak seçiyorum bir mağazada… Bir anda karşıma çıkan ayna, o güne kadar kendimi hiç bakmadığım bir gözle anlatıyor beni, bana…
Kolumdaki dövmeyi kapatabileyim diye çekiştirdiğim üzerimdeki limon sarısı gömleğim benden çoktan usanıp bitap düşmüş… Son otuz yıldır herkesin bana çok yakıştığını iddia ettiği sarı saçlarım, bir tuhaf görünüyor birden gözüme… Pek yakıştıramıyorum bu yaşta kendime sarı saçı… Bir anda oyuncakçıdan dışarı atıyorum kendimi…
Dinlenmek için oturduğum bir cafe’nin koltuğundan söylüyorum kendime orta şekerli bir kahve; Türk kahvesi çoktan vazgeçemediklerimden olmuş…
Nihayet top top kumaşçı samimiyetiyle gülümsüyorum, bu satırları yazarken kendime…
Bekliyorum aslında gelecekteki “tiki” yaşlılığımı, bana eşlik edecek olan demleme çayımı ve zamane gençlerine alaturka kalacak fikirlerimi…
