Oh Be Yalnız Değilmişim
Acemilik yaptığım için iğnenin sivri ucuyla beynime boşuna çentikler atıp durmuşum.
Boşuna azarlamışım, askıdan düşmüş yabancı kahkahaların davetkar adımlarını “u” dönüşüyle boşuna geri çevirmişim.
Kazık yemekten bıkmış, iğrençleşmiş pis kokumla boşuna burnumun direğini kırmışım.
Oh be yalnız değilmişi!.. Tweet'lere baktığımdan beri yalnız değilmişim!
Yılların reklamcıları, yazarları, senaristleri, oyuncuları, ev hanımları, genç kızları, on diplomalılar, fersah fersah tercüme ettiği kitapları arasında boğulanlar herkes meğerse kazık yemekle geçirmiş ömrünün en güneşli günlerini.
Açık ve netlikle yazılan, paylaşılan cümleler kişinin kendi magazinini en çıplak haliyle ortaya koyduğu tweet’ır da her şey açık, net.
Herkes, feleğin kazıksı çemberinde birçok “kalasa” vurup kafa göz morartmış. :)
Ne çok karga beslemişler. Oyulacak gözleri kalmadıklarında ancak bunu anlamışlar!
Tıpkı hepimiz gibi.
Hepimiz, herkes gibi.
Hepimiz, aynı gibi.
Hepimiz, kazık yer gibi...
Gibi de bu kazıkları atanlar nerede?
Onlara hiç yanlış, hayal kırıklığı uğramıyor mu?
Onlar çığlıklarını kaç karakterle başka bir canın üzerine bırakıyorlar?
Bir göreniniz olursa verin adresi soracak çok insan var.